De stille code zwart. Dit filmpje over de stille nood in de jeugdzorg triggerde mij. Code zwart geldt ook voor de volwassen GGZ. Er is nieuw perspectief nodig op geestelijke hulpverlening.
Met een gebroken been is er direct plaats op de eerste hulp. De behandelmethode is duidelijk en het perspectief ook. Als er sprake is van een psychose of stillere vormen en moeilijker te duiden nood lijkt adequate hulp zoveel lastiger. Ik werk al vrij lang in de psychiatrie en ik begrijp dit nog steeds niet.
Het eeuwige gesteggel tussen behandeling en basisvoorwaarden om te kunnen leven in plaats van overleven en/of behandeling te kunnen ondergaan.
Zijn de methoden niet duidelijk?
Is het verloop en het perspectief niet duidelijk?
Kennen we de methoden en hun resultaten niet zo goed omdat deze trajecten vaak achter dichte deuren plaatsvinden, er schaamte heerst en de privacywet (hulpverleners) beschermt?
Is het verloop en perspectief domweg niet te voorspellen?
Weten we nog heel veel niet en willen we dat niet weten?
Zoeken we logica waar het op de wetenschappelijke manier (nog) niet te bewijzen valt?
Zijn we te gericht op meetbare resultaten?
Kijken we allemaal weg van de werkelijke oorzaak van het psychisch leed, of zijn we te ongeduldig als het (nog) niet gezien kan worden ?
Geven we verantwoordelijkheid weg aan instanties systemen en protocollen als het complexer wordt, ook als we het wellicht (deels) wel zelf kunnen ?
Hebben wij dit met elkaar op een andere manier op te lossen?
Heeft de GGZ in zijn geheel te erkennen dat ze met alle goede intenties van genezen ook schade hebben aangericht?
En dan nog deze complexiteit: Door wie en wanneer kan en wil je geholpen worden? En wie beslist daarover? Wie weet het beter?
Ik verdrink bijna in alle vragen en vereenzelvig me met menig client, hulpverlener en zijn systeem die soms ook verdrinkt in de complexiteit en de verwachtingen van de GGZ-zorg.
Het systemisch kijken vraagt om erbij te mogen horen, gehoord en gezien worden met alles wat bij jou en jou systeem hoort. Heet dat misschien gewoon samenleven en omkijken naar elkaar? Op gelijkwaardig niveau uitwisselen en elkaar accepteren zoals je bent met alle gekkigheid?
Het wordt tijd dat we ons echt afstemmen op het kwetsbare. En alle pijn en het leed wat daarbij hoort erkennen, hoe heftig ook. In plaats van dat het kwetsbare zich moet aanpassen aan door anderen bepaalde goed bedoelde systemen. Een ketting is zo sterk als zijn zwakste schakel.
Een nieuw perspectief: Het boerenverstand!
Boerenverstand is een bron in de samenleving die flink ondergewaardeerd is geraakt. Boerenverstand gaat over de wijsheid te weten wat gaat en wat niet gaat… geschraagd in millennia van doorgegeven ervaring Boerenverstand wil gebruikt worden. heeft van nature een holistische blik. leidt tot innovatie, verbinding en stabiliteit. Als boerenverstand niet erkend of benut wordt als volwaardig, gaat het ondergronds en baant het zich een uitweg in verharding, onbuigzaamheid, oordelen, standpunten en radicalisering. Uit het boek: ‘De Meedogenloze Schoonheid van de samenleving, tien jaar maatschappelijke opstellingen.’ Jan Jacob Stam, Uitgeverij Het Noorderlicht.
留言